De stilteweek zit erop. En ook al waren we fysiek niet op Katalpa, toch heeft de stilte ons ook hier in Nederland gevonden. Niet per se gepland of bewust gekozen – eerder langzaam, soms met weerstand, en soms gewoon omdat het niet anders kon.
Janneke kreeg last van intense vermoeidheid. En Bart had na de verhuis naar Nederland meer moeite dan verwacht om écht los te laten. Ons lichaam hielp ons erbij, zoals het dat soms doet wanneer onze geest nog net iets te hard vasthoudt aan het ‘moeten’. Wat begon als ongemak, werd een uitnodiging. Naar binnen. Naar vertraging. Naar nietsdoen.
We zijn nu bijna twee maanden in Nederland. Het is pittig geweest. Zowel fysiek als energetisch. We voelden ons moe, leeg, uitgedoofd. Niet zomaar moe, maar dat soort moeheid die je dwingt tot overgave. Die zegt: nu is het genoeg geweest. De diagnose bevestigde dat ook – trage schildklier, virus, ijzertekort. Dus we luisteren. Of we proberen het toch.
Ondertussen hebben we een plek gecreëerd waar de geest van Katalpa verder leeft. Een meditatieruimte waar we de stilte kunnen horen, de zeven stralen voelen, de meesters soms denken te herkennen. Waar we elke dag opnieuw kunnen landen, op onze manier. En die ons eraan herinnert: de stilte leeft ook hier.
We zijn ontzettend dankbaar dat Katalpa intussen verder mag ademen. Dat vrienden en collega’s het dragen met liefde en zorg. En dat de zomer daar rijk en vol is. Het doet ons deugd om te horen hoe mooi de weken zijn, hoeveel mensen zich er thuisvoelen. Voor ons betekent het vooral: we mogen loslaten.
Tegelijk is dat niet gemakkelijk. Want als je lang dienstbaar bent geweest, als je gewend bent om steeds te geven, te creëren, te bouwen… dan is er plots dat lege veld. Die vraag: wat als ik nu even niks beteken? Wat als ik niet geef, niet inspireer, maar gewoon ben? Is dat genoeg? Dat is waar we nu zijn. In die vraag. In dat zoeken.
En het is intiem. Niet zozeer om te delen wat we precies voelen of doormaken, maar omdat het zo kwetsbaar is om helemaal te landen in het niet-weten. Om niet te grijpen naar een volgend project, idee of plan. Maar om ruimte te maken. Voor wat zich aandient, misschien, ooit.
We zorgen intussen goed voor onszelf. We eten bewust, zijn zelfs aan het detoxen – elke ochtend een seldersapje dat tegelijk vies en helend is. We voelen hoe het lijf aan het opschonen is. En dat stemt hoopvol. Het gaat traag, het gaat met vallen en opstaan, maar het gaat.
Dus dit is waar we nu zijn. In de luwte. In de ruimte tussen wat was en wat komt. Dankbaar voor Katalpa, dankbaar voor iedereen die het draagt, en dankbaar dat we even mogen rusten. Diep rusten.
En wie weet, als je deze zomer nog geen plannen hebt… misschien roept Katalpa je dan toch even. 🌿
Reactie plaatsen
Reacties