Een verzoek in het donker
Kerstavond 2024. We waren bij familie op bezoek, zoals elk jaar. Maar Bart vroeg me of ik een uurtje voor hem vrij kon maken. Alleen wij tweeën. "Het moet wel donker zijn," zei hij. Geen verdere uitleg. Alleen dat. En dat is ook typisch Bart: je weet nooit precies wat hij van plan is. Het kon iets zijn, maar ook helemaal niks. En juist daarom ga ik mee. Altijd.
We hadden afgesproken dit jaar geen cadeautjes te doen. Maar ergens voelde ik dat er iets in de lucht hing. Iets kleins. Of misschien iets groots, verpakt in eenvoud.
Het Elfenbosje en de magie van het getal 8
We liepen naar het bosje van de buren. Een bijzondere plek, ons Elfenbosje, dat ‘s avonds, in de winter, iets mysterieus krijgt. “24-12-24” zei Bart ineens. “Dat is opgeteld 8. Het getal van oneindigheid.”
En ik voelde het meteen: er ging iets gebeuren. Het had iets weg van All you need is love. Dat gevoel dat mensen samen worden gebracht zonder precies te weten waarom.
Poppetjes, energie en een geheime tas
Op een gegeven moment vroeg hij me een klein poppetje van mezelf te tekenen. Lief. Simpel. “Houd het even tussen je handen,” zei hij. “Geef het jouw energie.” Bart tekende ook een poppetje van zichzelf. We liepen verder, in de stilte van de avond, met de wind zacht om ons heen.
En toen kwamen we bij de vijver van onze buurman, we klommen over het hek, even verderop in een holle boom vonden we een rugzak. Uit die tas kwamen een grote kaars en acht kleine kaarsjes, en kleine ronde plankjes, een brief… en een doosje met een .. ring.
Een vraag zonder vraagteken
Hij las de brief voor. Geen klassiek aanzoek. Geen ‘wil je met me trouwen’. Maar wel een uitnodiging. Een vraag zonder vraagteken. Een opening. Een gebaar. Een beweging naar diepe verbinding.
We waren allebei nog nooit eerder getrouwd. En eerlijk? We weten ook niet of we dat willen. Of we überhaupt geloven in dat concept, zoals het vaak wordt geleefd. We zijn er nog niet helemaal uit. Maar wat we wel weten: we willen ons wél verbinden. Diep. Echt en puur. Zonder verwachtingen van perfectie. Wel ontdekken waar het voor ons echt over gaat.
Het bootje als symbool
Een klein altaartje, kaarsjes in de zachte wind, een gevouwen brief. Na het lezen van de brief vouwde Bart die om tot een klein bootje. We zetten onze poppetjes erin en lieten het los op het water. 8 drijvende kaarsjes omringden het bootje. Het was donker en wat koud maar dit deerde niet, alles hulde zich in een magische schittering. Het voelde warm en rond, alsof de tijd stil stond. Kloppend. Het bootje werd een symbool. Niet voor zekerheid, maar voor hernieuwd commitment, nog dieper, nog echter. Samen op weg gaan, ook als we nog niet weten waarheen.
Als het bootje zinkt, dan vouwen we een nieuw. We zijn niet bang voor wat niet lukt. We geloven in wat zich aandient. En dat vertrouwen, dat is misschien wel onze grootste gezamenlijke kracht.
Een ritueel, geen vastlegging
De dag nadien kwam mijn familie uit Nederland op bezoek. Bart nam mijn vader even apart en vroeg hem mijn hand.
“Je mag niet alleen haar hand,” zei hij. “Je mag haar helemaal hebben, man.”
Er was een gitaar. En ja, uiteindelijk ook een kniebuiging. We deden het allemaal eens over.
Het klonk misschien als een aanzoek. En dat was het ook. Maar het was ook zoveel meer dan dat. Het was een ritueel. Een moment van overgave. Niet als ‘willen vastleggen’, maar als ‘durven openen’.
Samen de eeuwigheid in
Wat dit voor ons betekent? We weten het nog niet precies. Maar dat hoeft ook niet.
Het leven laat zich zelden vangen in woorden of vormen.
En misschien is dat wel het mooiste van alles: dat we bereid zijn om samen in dat bootje te stappen, ook al weten we nog niet waar het ons brengt.
Voor nu is het genoeg om te weten: we hebben gekozen. Voor elkaar.
Op onze manier.
In het donker.
Gehuld in ons eigen licht.
Op een magische avond
24-12-24
8
Samen de eeuwigheid in.
💫💖
Reactie plaatsen
Reacties