Met vallen en opstaan - de Tijd

Goedemorgen, lieve medereizigers.
Dit is weer een nieuwe deelmoment van Leven wie we zijn. Vandaag willen we iets delen dat ons de afgelopen weken diep heeft geraakt. Het gaat over… vallen en opstaan. Letterlijk én figuurlijk. En vooral: over tijd.

Een onverwachte val
Een week geleden kwamen we samen van de bibliotheek terug. Rustig, op de scooter, niets bijzonders. Tot plots het voorwiel blokkeerde en we allebei tegen de grond gingen. Het was schrikken, pijnlijk, confronterend. En toch ook een uitnodiging. Want zulke momenten roepen onmiddellijk de vraag op: waar gaat dit eigenlijk écht over?

We kregen van verschillende mensen terug: misschien moesten jullie vertragen. Maar dat raakte iets in ons, want we leven al een hele tijd in vertraging. Het voelde dus dat er meer onder zat.

Van schilderen naar natuur
Een dag later pakte Janneke onverwacht verf en penselen. Janneke: “Ik kan helemaal niet schilderen, maar ik voelde dat ik bepaalde vormen moest neerzetten. Niet mooi, maar nodig. Tijdens een stiltewandeling herkende ik die vormen terug in de natuur: ronde lijnen, zachte patronen, nergens rechte hoeken.
In de natuur bestaat geen lineaire tijd. Geen klok die tikt. Alleen organische ritmes.”

Waarom de maan ons roept
Misschien verklaart dit ook Janneke haar fascinatie voor de maan. De kloktijd die wij allemaal volgen is praktisch, efficiënt – maar hij klopt niet met wie wij werkelijk zijn. Hij stroomt niet.
De maan, met haar ritmes, helpt me terugschakelen naar natuurtijd. Tijd die niet duwt of trekt, maar die meebeweegt.

Een droom over tijd
Vannacht droomde Bart dat hij Janneke steeds kwijt was. Hij zocht van ruimte naar ruimte, maar Janneke glipte telkens weg. Het raakte een diepe herinnering. “Als kind kon ik aan de eettafel het tempo van de gesprekken niet volgen. Vragen en antwoorden liepen over elkaar heen. Dat gevoel van te snel gaan leeft nog steeds.
En herkenbaar ook in onze maatschappij, waar alles steeds sneller moet: meer informatie, meer prikkels, meer haast. En daardoor steeds minder voeling met elkaar”.

De uitnodiging van de val
En misschien was dat precies wat onze val ons wilde tonen: een herinnering aan overgave. Niet méér willen forceren, niet sneller antwoorden zoeken, zelfs niet rond de toekomst van Katalpa Life Center. Maar toestaan dat alles zijn tijd heeft.
Want hoe kun je leven wie je werkelijk bent, zolang je nog gevangen zit in kloktijd? Echte verbinding, echt thuis zijn in jezelf en bij elkaar, vraagt om een ander ritme.

Tijd als sleutel
We voelen steeds sterker dat dit een krachtige sleutel is. Tijd is geen vijand die we moeten bijhouden. Het is een bedding waarin we ons mogen laten dragen.
En hoe meer we daarin zakken, uit het hoofd naar meer voeling met onszelf, meer belichaming, hoe meer er ruimte komt om te leven wie we zijn. Als individu, als geliefden, als gemeenschap.

Dus ja, we nemen nog even de tijd ;-)