Bijna hadden we ons prachtige Katalpa Life Center overgedragen. En wat zijn we blij dat we dat niet hebben gedaan. Soms voelt het logisch om iets door te geven als het 'rond' voelt. Maar soms is juist dát het moment om stil te staan, te reflecteren en te kijken naar wat er nog wél mogelijk is. Grote kans dat je dan op nieuwe inzichten stuit — en dat die zoektocht je op een plek brengt waar uiteindelijk juist méér groei ontstaat.
Zo ging het ook bij ons. Wat een mooie ontwikkeling is het tot nu toe geweest. En wat is het spannend om nu verder te bouwen, met de uitbreiding van Katalpa als volgende stap. Hoe dat avontuur zich zal ontvouwen? We zijn benieuwd.
De lessen over geven
Terugkijkend beseffen we dat we op sommige vlakken meer hadden mogen samenwerken. We deden veel zelf. Vanuit overtuiging, maar ook uit gewoonte. En toch: hoe belangrijk is het dat we als oprichters het zuivere gevoel van Katalpa blijven dragen? Dat lukt alleen als we óók leren geven aan onszelf. Zonder dat kunnen we simpelweg niet verder.
Tot voor kort was daar weinig ruimte voor. Geven betekende: doen. Zelf. Veel. Maar inmiddels weten we beter. Geven aan ons project vraagt om balans — en dus ook om rust, om delen, om ruimte laten voor anderen. Iets uit handen geven wat we technisch zelf zouden kunnen, voelt soms spannend. Maar als we blijven vasthouden, ontstaat er geen stroming. Nu kiezen we voor samenwerken. Voor openheid. Voor een beweging die zowel ons als de mensen om ons heen goed doet.
Een overgave aan ons project op een andere manier
Ruim vijf jaar lang zetten we ons met hart en ziel in voor Katalpa. We beleefden prachtige ontmoetingen, intense fases, nieuwe plannen — en bovenal leerden we hoeveel het vraagt om een plek als deze te dragen. We kwamen op een punt waarop we dachten: misschien is het tijd om het over te dragen. Vermoeidheid maakte onze blik smaller.
Totdat we werden uitgenodigd om in gesprek te gaan over een samenwerking in stichtingsvorm. Dat idee bracht ineens lichtheid. Het voelde warm, kloppend, hoopvol. Alsof dit precies was waar het project nu naartoe wilde bewegen. Het gaf ons energie. En richting.
De bedding was nodig
Pas achteraf realiseerden we ons hoe belangrijk het is geweest om die eerste jaren zelf te dragen. De bedding die we toen hebben gelegd, is de basis onder alles. We deden veel alleen. Maar het was nodig. Alles moest eerst landen.
Wat we ons nu wel gerealiseerd hebben: eens als de basis is gelegd, als wij alle ruimte innemen, kan die ruimte niet meer stromen voor anderen. Door te veel te doen, verliezen niet alleen wij onze balans, maar ook de mensen om ons heen.
De energie, de zorg, de liefde — dat moest zich eerst aarden in de plek, in de mensen, in onszelf. En dat is gelukt. Nu mogen we verder bouwen. In verbinding. In zachtheid. En vooral: samen.
Vanuit stroming, niet uitputting
Deze zomer voelden we weer hoe krachtig die energie kan zijn. We kookten voor groepen, begeleidden mensen, richtten ruimtes in — soms wel tachtig uur per week. Het was prachtig. Maar ook uitputtend.
Wat we ons toen nog niet realiseerden: als wij alle ruimte innemen, kan die ruimte niet meer stromen voor anderen. Door te veel te doen, verliezen niet alleen wij onze balans, maar ook de mensen om ons heen.
Nu kiezen we voor een nieuwe beweging. Met helderheid, ontspanning en vertrouwen. We kijken ernaar uit. Naar de volgende fase. Naar Katalpa in een nieuwe vorm — die nog steeds helemaal van ons is.
Reactie plaatsen
Reacties
💛💛💛