Het is de tweede dag van de zomerweek en ik voel veel onrust in mijn 3e tot en met mijn 5e chakra.. mijn hoofd wil verklaren waarom er onrust is, wat raken de gasten in mij wat momenteel gezien wil worden? Hoe kan er zo’n groot verschil zijn tussen vorige week en nu? Maar het doet er eigenlijk niet toe en ik probeer bij het gevoel te blijven.
Ik merk een soort running van energie tussen de genoemde chakra’s op en daarbij een verlangen deze energie te laten doorstromen naar beneden en naar boven. Maar dat ‘lukt’ niet, kan ik dan gewoon zijn met wat er is? Zonder oplossing, zonder doorstroming, just be with it.. deze gedachte geeft me wat rust.
Later die dag maken Bart en ik met Pyna een wandeling en we gaan over de velden achter onze plek. Als we op 3/4 van het veld zijn zie ik in de verte een boer zijn waterbesproeing aanzetten en ik schiet in een kramp. We lopen op de boer zijn land en daar is hij niet van gediend - hij heeft mij al eens ‘zeer vriendelijk’ aangesproken terwijl ik met mijn paard keurig over een pad reed- zal hij ons gezien hebben?
Ik voel een hele oude angst naar boven komen en ik sta op het punt te gaan rennen om in ieder geval niet een fout te begaan. Het voelt alsof mijn keel dichtgeknepen wordt en deze ‘foute daad’ mijn kop zal kosten.
Ik loop door en blijf voelen, machteloosheid komt naar boven en de tranen rollen over mijn wangen. Ondanks dat ik in dit leven een vader heb aangetrokken waarvoor ‘nog beter’ hoger in het vaandel staat dan ‘goed’, stamt dit gevoel zeker uit een ouder leven.
Als we terug op openbaar terrein zijn, kan ik weer een beetje ademhalen en ik probeer te blijven voelen wat er allemaal gebeurt.
Na een heerlijk bezoekje aan onze toekomstige jonge katjes keren we weer terug en moeten we weer over het veld. Mijn maag krimpt ineen bij die gedachte..
Vlak voordat we op verboden terrein komen, rent Pyna er vandoor en haar rechtstreekse weg terug naar ons is dwars over het mooi ingebedde wortelland.. Alleen al het idee dat de boer dat zou zien, doet mijn pas versnellen en ik zeg: ‘ ik ga nooit meer over dit land’, terwijl ik diep vanbinnen weet dat het perfect is dat ik daar nu loop..
Hoopvol kijk ik onrustig achterom of Pyna al weer in zicht is maar helaas die heeft zo haar eigen uitje gecreëerd:)
Dan nodig ik mezelf uit de angst van iets niet goed te doen helemaal toe te staan. En ik voel me doodsbang, mijn benen willen heel snel weg uit deze situatie en het gevoel van gekild te worden is angstaanjagend.
Voel maar Janneke het is oké, hoor ik Bart nog naast me zeggen terwijl ik probeer door te ademen.
We bereiken openbaar terrein nog vooraleer de boer ons op het matje roept, gelukkig maar want ik vond het zonder de boer al heftig genoeg.
Dit angstige gevoel blijft sluimerend aanwezig gedurende de verdere dag en nacht.
De volgende morgen mediteren Bart en ik in de meditatieruimte als Bart begint te delen hoe hij er bij zit. Ineens voel ik daardoor dat ik ook niet alles in mijn eentje hoef te processen, iets wat daarvoor blijkbaar nog niet in me opgekomen was.
Na Bart zijn incheck, deel ook ik hoe ik er bij zit met daarbij een verlangen om dieper te kunnen voelen en de vraag of hij voor wat energetische doorstroming kan zorgen.
Hij neemt de tijd om even in te voelen en samen doorlopen we het helingsproces.
Dankbaar voel ik de energie in beweging komen en ik kan weer dieper ademen en voelen waarna ik mij op het gras leg en de energïen laat stromen daar waar verdere heling nog nodig is.
Liefs Janneke
Reactie plaatsen
Reacties
Beautifull en ook herkenbaar oude angsten die soms zo diep zitten en op de meest bijzondere momenten naar boven komen. Hoe dankbaar janneke dat we ons zo bewust zijn, er naar mogen kijken, het omarmen en het een plek kunnen geven, zo een dankbaar proces voor mij. Dank voor je delen. Liefs🙏🌟💛