Leven wie we zijn

De ontmoeting

In 2016 reed ik, Bart naar het hoge noorden van Nederland, naar Friesland, voor een retreat. En wie kwam ik daar tegen? Janneke :-) En hoe wij ook, waarschijnlijk in andere werelden hadden geleefd, met andere dingen bezig waren, aan de oppervlakte dan, bleek dat we eigenlijk wel enorm op dezelfde lijn zaten. Ik ben eigenlijk mijn hele leven al bezig met de vraag naar essentie. Naar: wat zet mensen echt vrij? Hoe kun je écht vrij leven? En dat exploreer ik eerst met mezelf, en dan steeds meer in de wereld en ook met bedrijven.

Naar de kern van verbondenheid

Via het thema van verbondenheid kwam er steeds meer boven. Dus echt gaan leven vanuit het hart, in verbinding met anderen. Janneke had daar haar eigen ingang toe, met paarden en relaties. Ze stelde zich vragen als: kloppen de vormen die er nu zijn eigenlijk nog wel? En wat als we alle vormen zouden loslaten? Wat ontstaat er dan, als we leven vanuit het wezen dat we zijn? Of de wereld, zoals die bedoeld is te zijn?

Een eigen plek creëren

We hadden eigenlijk een rijke ervaring. Zowel persoonlijk als professioneel, ook met mensen en systemen. Wat ik zelf zag, was dat ik in bedrijven soms gefrustreerd raakte over de bereidheid om echt all the way te gaan. Want ik ben iemand die tot aan de kern van de dingen wil gaan. Maar je wordt dan vaak uitgenodigd om symptomen aan te pakken, om mensen te motiveren, of aan visie- en missieontwikkeling te doen. En als dan de echte vertaalslag moet worden gemaakt, lukt het vaak niet echt. Dat gaf mij wel frustratie.

Toen kwam het besef: laten we onze eigen plek creëren. Een plek waar wél all the way gegaan kan worden. En ook: als we ergens anders iets gaven, dan voelden we, het is onze energie niet, niet onze schoonheid, niet onze liefde die erin zit. Dat merkten we wel: dat dat voor ons belangrijk was. Die trilling, die samenhang. Alles moet kloppen, een geheel vormen.

De geboorte van Katalpa

Dus ja… en toen reden wij met ons busje rond, op zoek naar een plek. Heel België doorkruist, stukjes van Nederland ook. En uiteindelijk kwamen we terecht in Fernelmont, in de buurt van Namen. Daar kochten we een kasteelhoeve. En daar zijn we met hart en ziel ingevlogen. We hadden de middelen om het te kopen, en vooral ook de energie om heel veel zelf te doen. Om het niet te zeggen: bijna alles.

En zo ontstond het Katalpa Life Center.

Een plek van rust en diepgang

Dat hebben we nu zes jaar gedaan. En ons idee was altijd: we gaan het een aantal jaren doen, dan dragen we het over en gaan we naar een nieuwe plek, of een nieuw project. 

Misschien ook goed om nog te zeggen wat zich daar allemaal afspeelde in ons centrum. Want het ene stuk was natuurlijk werken met groepen op een plek die we zelf gecreëerd hadden, als geheel. Maar ook belangrijk: dat mensen los van de buitenwereld tot zichzelf konden komen. Niet afgeleid. We boden een infrastructuur om tot rust te komen.

De schaduwkant van bouwen

Alleen, doordat wij met z’n tweeën alles deden, werd het een beetje omgekeerd. Wij creëerden een plek voor de mensen, maar waren zelf veel bezig met infrastructuur. Terwijl wij net uit die essentie kwamen. We bleven wel in contact met wat voor ons belangrijk was, maar die combinatie van zoveel petten maakt dat we keihard gewerkt hebben. 

En eigenlijk hadden we niet door dat we zelf nood hadden om op te laden.

Het moment van loslaten

En in september 2024 hadden we ineens zoiets van: tja… zou het moment al gekomen zijn? De plek is af. Ons werk hier zit erop. Misschien is het tijd voor een volgende stap. Dus besloten we om het gewoon even te laten zijn. Maar wij zijn natuurlijk mensen die snel keuzes maken als we iets voelen. We zijn ook niet gehecht aan de vorm die we gematerialiseerd hadden.

Dus hebben we vrij snel beslist dat we het gingen overdragen, of verkopen. Zodat wij zelf tot rust kunnen komen. Herbronnen. Terug in onze bezieling.

Moe durven zijn

En wat wel boeiend is, door los te laten, kwamen we  ineens in contact met een vrij grote vermoeidheid. Alsof die pas zichtbaar werd door te vertragen. Wauw… dit project heeft echt veel van ons gevraagd. En blijkbaar: hoe meer we rusten hoe meer we voelen dat we nóg mogen rusten. Minder verantwoordelijkheid, meer van binnenuit laten komen waar het hart, waar wij samen, echt naartoe mogen.

Een nieuwe fase van verdieping

En dan komt ook het verlangen om weer te verdiepen, nog meer liefde te leven, nog meer eenheid te leven. Dat maakt deel uit van ons proces. Want wat we zagen bij mensen die bij ons kwamen: het was een krachtige plek, mensen kwamen thuis. Ze stapten door de poort en zeiden: “Wauw… ik kom hier thuis.” Vanuit het hoofd naar het hart.

En wat daar vanzelfsprekend was op onze plek, leek vanzelfsprekend om mee terug te nemen de wereld in. Maar dat bleek moeilijk, mensen hadden het lastig om die trilling hoog te houden. Om hun hart open te houden en vertrouwvol te blijven. Om keuzes te maken en recht te gaan staan. De kracht van de omgeving speelt daarin uiteraard mee.

Van plek naar beweging

En dus, keer op keer, als mensen terugkwamen, zeiden ze: “Ik ben blij dat ik hier weer ben.” Dat is natuurlijk mooi. Maar ons doel, als we al een doel hadden, was dat het ook geleefd zou worden in de wereld.

Want zo kan er maatschappelijke transformatie ontstaan. Door te leven wie we zijn.

Zonder doel, maar met richting

We zijn nu in onze rustfase. We hebben de plek te koop gezet. Ook dat is een proces van loslaten. Mensen komen kijken, sommigen noemen het hun levensdroom. Maar als het erop aankomt, is het vaak: “Ik moet er nog eens over nadenken.” En toch, wat we vaak horen is: “Alleen al in contact met jullie zijn, of op de plek zijn, zet iets in gang.” Dat hoorden we vaak. En dat is ook waarom wij nu zeggen: wat we gaan doen, heeft geen doel, het is open. We willen naar binnen. Eenheid leven en dat delen.

Niet nóg meer informatie

Dat heeft een inspirerende, activerende werking. Zonder enig doel.

Het is makkelijk om een eindproduct af te leveren, een programma, een oplossing. En dat is oké, maar wij zijn blijkbaar geroepen tot iets anders. Het proces zélf belichamen. Want ja, in groepen is het makkelijk om te praten over een andere manier van leven. Om dat ‘wij-veld’ te voelen en te zeggen: “Ja, ik wil rustiger leven, meer in contact met de natuur, meer vanuit mijn hart.” Daar is iedereen het mee eens.

Maar er is een verschil tussen dat allemaal weten… en het ook voelen. In je lijf, en dan nog iets: het ook echt leven. Dag na dag. Moment na moment. In elke interactie.

Wij slagen daar ook niet altijd in hoor maar dat is wel onze missie: 

Leven wie we zijn!

We gaan dus verder met ons eigen proces, onder de titel: “Leven wie we zijn” 

Want als we echt in verbinding zijn met onze essentie, en van daaruit samen bewegen, dan is er geen afgescheidenheid meer. Dan is er liefde en verbondenheid, en leven we vanuit de nieuwe aarde frequentie.

Hoe die eruitziet? Geen idee. We kunnen het proberen plannen, maar zo werkt het waarschijnlijk niet. Dus we ontdekken het. En we vinden het heerlijk om dat proces aan te gaan, met vallen en opstaan en hopelijk wordt dat inspiratie.

Want het laatste wat wij willen, is nóg meer informatie. Nóg meer in het hoofd en nog meer afleiding.

Wat we wél hopen, is dat mensen iets voelen. Dat het resoneert en dat er een activatie ontstaat van binnenuit en dat ze voelen: dit weet ik al. En dat er geen splitsing meer is tussen het spirituele en het aardse leven, dat we echt integreren. Dat is ons hartsverlangen!

Om wat wij noemen: hemel op aarde te leven, dat is waar het op Katalpa ook altijd over ging.

Niet als iets dat je pas na de dood bereikt, maar hier en nu. Niet door te streven of hard te werken, maar juist door te leven vanuit de natuurlijke overstroming van het wezen dat we zijn.

Leven wie we zijn.

Dat is wat we nu aan het ‘doen’ zijn.

We don't know where we go, maar het gaat goed zijn😘